Witaj! Mam na imię Ewa, mam 59 lat. Pochodzę z Krakowa i tu mieszkam od urodzenia. Oto moja historia… Moja historia rozpoczęła się w pandemii, dokładnie w marcu 2021 roku, kiedy zachorowała na COVID-19. Już sama myśl o koronawirusie była dla mnie niezwykle stresująca. Niestety, stało się najgorsze – choroba dopadła także mnie. Walczyłam z wysoką gorączką, kaszlem i dusznościami. Dni mijały, a mój stan zamiast poprawiać się, tylko się pogarszał. Czułam, że wali mi się świat, nogi nie noszą jak dawniej i odmawiają posłuszeństwa. Samo wyjście po schodach było dla mnie, jak wyjście na Mount Everest. Ogromna zadyszka, ból nóg i trzymanie się ścian… Minął miesiąc, ciśnienie krwi zaczęło wariować, a przecież nigdy nie miałam z tym problemu. Nagle zaczęło być bardzo wysokie, wybudzało mnie to w nocy, a ciśnieniomierz wskazywał przerażające wartości 220/100 i puls 35. Miałam okropne stany lękowe, bałam się wychodzić z domu, zostawać sama, przestałam odbierać telefony od zmartwionych przyjaciół i członków rodziny, całkowicie wycofałam się z życia, po prostu przestałam żyć… Chodziłam od jednego lekarza do drugiego. Szukałam pomocy, gdzie tylko się dało. Niestety nic się nie zmieniało. To piekło pomogła mi przetrwać moja cudowna pani doktor psychiatra, która na wszelkie sposoby starała się mi pomóc. Mijały kolejne miesiące, psychika nieco się poprawiła, ale moje serce wciąż bije bardzo wolno (30-40 uderzeń na minutę). Minęło 8 miesięcy od początku choroby, a ja wciąż nie znałam diagnozy. Przełom przyszedł dopiero w styczniu 2022 roku, kiedy trafiłam do pani doktor kardiolog, która przeprowadziła ze mną obszerny i szczegółowy wywiad, zrobiła echo serca i zleciła holtera. W końcu mamy to – jest diagnoza. Okazuje się, że choruję na bradykardię. Zostałam wtedy skierowana do profesora do Tarnowa. Wizytę ustalono mi na 14 lutego 2022 roku. Wówczas profesor zaproponował mi zabieg kardioneuroablacji z terminem 10 marca 2022 roku i właśnie wtedy moje życie obróciło się o 180 stopni. Pierwsze zmiany odczuwam zaraz po zabiegu – mogę bez problemu i dławienia się przełknąć dużą tabletkę, z czym wcześniej miałam spory problem. Puls wraca do normy 65 uderzeń na minutę, a ja z każdym biciem serca czuję, jak wstępuje we mnie życie. Z dnia na dzień czuję się coraz lepiej, nogi zaczynają mnie nosić, a z miesiąca na miesiąc czułam, że mogę więcej i więcej. Znów zaczęłam się uśmiechać, ponownie otworzyłam się na ludzi, wracają spotkania ze znajomymi, długie rozmowy, a ja pomalutku zapominam o chorobie. Czuję, jak moje życie wróciło na właściwe tory. Właśnie mijają 3 .5 lata od zabiegu kardioneuroablacji i mam same dobre wieści: – ciśnienie krwi jest ustabilizowane; – cofnęło mi się wysokie ciśnienie w gałkach ocznych; – jestem silniejsza, zniknęły stany lękowe i przestałam się stresować każdą drobnostką; – liczba leków, które zażywam została zredukowana z 9 do zaledwie 3. Jeżdżę na rowerze, mojego kochanego labradora zabieram na długie spacery, podróżuję i po prostu cieszę się życiem! Wstaję wyspana, pełna energii i chęci do działania. Trafiłam na wspaniałego człowieka – profesora , który uratował mi życie. Dzięki niemu nie muszę mieć wszczepionego rozrusznika, bo moje serce bije w pięknym rytmie 65 uderzeń na minutę. Jeżeli ktoś z Was ma podobne problemy, to służę swoją pomocą.Zwiń ▲

Mam 57 lat. Gdyby ktoś rok temu powiedział mi, że przeżyję zawał serca, pewnie bym się roześmiał. Nigdy nie uważałem się za chorego człowieka. Pracuję od młodości – kierowca, trasy po całej Polsce, czasem po Europie. Zawsze w ruchu, zawsze „na czas”. Zmęczenie było częścią mojego życia, tak jak kawa, papieros i szybki obiad na stacji benzynowej. Mówiłem sobie, że tak wygląda praca, że dam radę, że przecież „facet nie marudzi”.

Ten dzień pamiętam co do sekundy. 26 października. Wracałem z Poznania. Zimny, szary wieczór, radio grało cicho, droga pusta. Poczułem dziwny ucisk w klatce piersiowej – jakby ktoś ścisnął mnie w imadle. Nie ból, raczej ciężar, którego nie potrafię opisać. Pomyślałem: „pewnie zgaga, nic wielkiego”. Ale po chwili zaczęło się dziać coś dziwnego – ból przeszedł do lewej ręki, potem do szczęki, zaczęło mi się robić duszno. Serce waliło, a jednocześnie czułem, że słabnę.

Zatrzymałem się na poboczu. Dłonie miałem mokre od potu, czułem zimno, a głowę wypełnił irracjonalny strach. Nie taki zwykły, tylko ten – najgorszy, który mówi: „to może być koniec”. Chwyciłem telefon i zadzwoniłem do żony. „Asia… coś jest nie tak… serce…” – zdążyłem wyszeptać.

Pamiętam jeszcze tylko, że świat zaczął się rozmazywać. Potem już nic.

---

Obudziłem się na oddziale intensywnej terapii. Dookoła dźwięk monitorów, kroplówki, światło, które raziło w oczy. W pierwszej chwili nie wiedziałem, gdzie jestem. Dopiero gdy usłyszałem pielęgniarkę mówiącą: „Panie Marku, miał Pan zawał, ale jest Pan już po zabiegu, wszystko się udało” – dotarło do mnie, że żyję.

Okazało się, że trafiłem do szpitala w ostatniej chwili. Pogotowie przyjechało po ośmiu minutach, a lekarze w pracowni hemodynamiki walczyli o moje serce przez ponad godzinę. Miałem całkowicie zamkniętą tętnicę wieńcową. Jeden moment, jedno zwężenie – i życie mogło się skończyć.

Późniejsze dni to była mieszanka wdzięczności i lęku. Z jednej strony ogromna ulga, że przeżyłem. Z drugiej – strach. Strach przed snem, przed każdym szybszym uderzeniem serca. Bałem się, że to się powtórzy. Pamiętam, jak leżałem w sali po zabiegu i słyszałem, jak ktoś z sąsiedniego łóżka mówi: „on nie zdążył”. Wtedy zrozumiałem, że dostałem drugą szansę.

Po kilku dniach trafiłem na rehabilitację kardiologiczną. Ćwiczenia na bieżni, mierzenie ciśnienia, rozmowy z psychologiem. Na początku każdy krok był wyzwaniem. Zawsze byłem silny, samowystarczalny, a teraz musiałem prosić o pomoc. Ale właśnie tam zrozumiałem, że prawdziwa siła to nie upór – to świadomość, że trzeba o siebie dbać.

Pierwszy raz od lat zacząłem naprawdę słuchać swojego ciała. Uczyłem się oddychać spokojniej, jeść regularnie, pić wodę zamiast kawy, spać więcej niż cztery godziny. Przestałem się wstydzić, że jestem pacjentem kardiologicznym. Bo to nie jest wstyd. Wstydem byłoby zlekceważyć sygnały, które moje serce wysyłało od dawna.

Rok po zawale czuję, że żyję inaczej. Nie biegnę. Zatrzymuję się, żeby posłuchać ptaków, żeby po prostu być. Zmieniliśmy z żoną dietę, razem chodzimy na spacery. Każdego dnia, kiedy się budzę, dziękuję za to, że mogę zobaczyć kolejny wschód słońca. To brzmi banalnie, ale dopiero po takim doświadczeniu człowiek naprawdę rozumie, co to znaczy „cieszyć się życiem”.

Wciąż mam momenty lęku. Każde dziwne ukłucie w klatce piersiowej sprawia, że na chwilę wstrzymuję oddech. Ale potem przypominam sobie słowa lekarza, który uratował mi życie:
„Zawał to nie wyrok. To ostrzeżenie. Pan dostał sygnał, żeby zmienić swoje życie – i jeszcze może Pan to zrobić”.

Nie wiem, dlaczego właśnie ja miałem tyle szczęścia, że przeżyłem. Ale wiem jedno – nie chcę go zmarnować. Dziś, kiedy widzę kogoś, kto bagatelizuje ból w klatce piersiowej, kto mówi „to tylko stres”, mam ochotę potrząsnąć nim i powiedzieć:
„Nie czekaj. Nie ryzykuj. Każda minuta może decydować o życiu.”

Bo ja jestem dowodem, że można wrócić – ale tylko, jeśli ktoś zareaguje na czas.

Rok temu moje serce zatrzymało się na kilka minut. Dziś bije spokojniej, wolniej, ale z większym sensem.
I wiem, że to, co kiedyś brałem za pewnik – życie – jest największym darem, jaki można dostać.

Zwiń ▲

Mój wiek dorastania w wieku szkolnym piątej klasy podstawowej wyglądał tak że często mój problem polegał na tym że nie mogłam wystać dłużej jak 10 min w pozycji pionowej nawet w kościele,nagle występowały zawroty głowy,uczucie odcinania mnie i utrata przytomności ,a że straciłam przytomność stwierdzona nam epilepsję ,tylko po utracie przytomności występował ból w klatce piersiowej na który nigdy nie została zwrócona uwaga! Mój problem był od dzieciństwa,ciągle mdlałam w kościele bo wstyd było że ktoś starszy stoi a ja siedzę w kościele a kończyło się że ustępował miejsca a ja lądowałam na świeżym powietrzu przy kościele! To trwało 26 lat dopóki,śmierć taty,odejście męża ,zmiana pracy , wszystko było tłumaczone stresem,aż 1 marca 2023 miałam ablację na częstoskurcz napadowy że względu na to że w ciągu roku lądowałam w szpitalu po 7 razy,cały personel już był ze mną oswojony bo to dalej ja,po ablacji za pół roku złapałam infekcje covid ,pierwszy tydzień w łóżku a dwa kolejne miesiące ledwo co funkcjonowałam ,zawroty głowy,serce wariowalo,kolejny zabieg sn sparing w Warszawie w 2024roku to po nim rehabilitacja na oddziale rehabilitacji 3 tygodnie po połowie roku wróciłam do pracy,nie minął miesiąc kolejna infekcja covid i i z powrotem problem z sercem,tętno 190 i spadki do 40 ,męczyłam się z tym dwa miesiące kolejne chodząc do pracy,nie mogąc ustać bo mi się słabo robiło,odcinało mnie,życie w leku i stresie czy nie zemdleje,rodzina wmówiła że to nerwy , problem z nerwami tylko nie umieli zrozumieć że mnie serce męczyło,jak miałam wstać z łóżka kręciło mi się w głowie musiałam przetrzymać się czegoś po jakimś czasie trochę ustępowało i szłam dalej , niestety był kolejny zabieg ablacji , przedwczesna depolaryzacja przedsionków i całkowita kardioneuriablacja obecnie jestem pół roku po zabiegu jestem zadowolona bo podstawowe czynności typu gotowanie,czy sprzątanie sprawiały mi kłopot i utrudniały funkcjonowanie w chwili obecnej tego nie ma ,norklanie funkcjonuje,ale uważam że podstawą w tym wszystkim mieć kogoś na kogoś na kogoś można liczyć,odrobina wsparcia ,troski ,ja tego nie miałam.,sama stawałam na nogi sama czasem z płaczem ale uważam że to wszystko musiało się coś wydarzyć żeby móc przejrzeć na oczy , niestety trudne a prawdziwe

Zwiń ▲

✨ Kilka słów o mnie ✨

Mam 42 lata. Pomimo dziwnej nazwy profilu, jestem zwykłym człowiekiem po wielu niezwykłych walkach. Czasami myślę, że zostałem stworzony po to, by być wojownikiem – takim, który musi nauczyć się upadać, żeby docenić to, co w życiu najcenniejsze.

👶 Dzieciństwo
Od 18. miesiąca życia aż przez 14 lat moje dzieciństwo było wypełnione szpitalami i krótkimi powrotami do domu. Wady wrodzone nóg i prawej ręki sprawiły, że moją codziennością był strach, ból i tęsknota za rodzicami oraz bratem. To były czasy, gdy rodzice zostawiali dzieci w szpitalu i mogli je zobaczyć dopiero przy wypisie. Ja w tym czasie walczyłem – o to, by kiedyś móc po prostu chodzić.

Rodziców i brata miałem cudownych. Niestety, dziś są już po drugiej stronie. Rodzice odeszli, a mój starszy brat zginął tragicznie 25 lat temu. Po jego śmierci w moim życiu zapanował mrok, a traumy dzieciństwa – niewypowiedziane i nieprzepracowane – zaczęły powracać w postaci zaburzeń lękowych i depresyjnych.

💔 Arytmia i nowa walka
W lutym tego roku moje życie znów się zatrzęsło – pojawiła się arytmia komorowa. Do tego czasu lęki były pod kontrolą, mogłem robić to, co kochałem. Pierwszy atak przyszedł nagle, podczas jazdy samochodem. Błogie uczucie, dwa potężne uderzenia serca, potem długa cisza… i nagle szaleńczy rytm. Zdążyłem tylko zjechać na pobocze. Tętno skakało od 60 do 170, aż unosiło klatkę piersiową. Zadzwoniłem na 112, ale nie miałem siły wypowiedzieć kilku słów.

EKG nic nie wykazało. Dopiero Holter 24h potwierdził moje obawy – arytmia komorowa. Z jednej strony poczułem ulgę, że wreszcie ktoś mnie potraktował poważnie. Z drugiej – ta diagnoza psychicznie mnie wykończyła.

😔 Codzienność z lękiem
Kiedy nocą budzi mnie strach, arytmie nasilają się. Ciśnienie skacze, biorę Afobam, siadam przy łóżku mojej 9-letniej córeczki i błagam w sercu Boga, by pozwolił mi jeszcze żyć. Czasami płaczę – jak dziecko – cicho, byle tylko jej nie obudzić.

Bywały myśli rezygnacyjne, że już nie dam rady. Ale wtedy patrzę na moją córkę. A miłość rodzica do dziecka jest silniejsza niż najgorszy lęk.

🤝 Wsparcie
Czasem mam wrażenie, że za dużo marudzę. Ale amputacja stopy nie złamała mnie tak bardzo, jak zrobiła to arytmia. To choroba, która uderza nie tylko w serce, ale i w psychikę.

Na szczęście są miejsca, gdzie można znaleźć empatię i wyrozumiałość. Grupy wsparcia pokazują, że najtrudniejsza walka to ta, którą toczymy sami ze sobą – ale że nie musimy jej toczyć w samotności.

---

💙 Jeśli czytasz to i też zmagasz się z chorobą – pamiętaj: nie jesteś sam.

Zwiń ▲

Cześć wszystkim,
Chciałbym podzielić się swoim doświadczeniem związanym z zabiegami ablacji serca. Tak, zabiegami, ponieważ jestem już po 10 ablacjach, każda z nich była wykonywana z powodu innego rodzaju arytmii. Wiem, że wiele osób na forum ma obawy przed takim zabiegiem lub zastanawia się, czy jest sens poddawać się kolejnej ablacji, jeśli problem wraca. Mam nadzieję, że moja historia pomoże Wam spojrzeć na to z innej perspektywy.
Moja droga z arytmią

Arytmia towarzyszy mi już od ponad 20 lat. Na początku były to sporadyczne epizody, które dało się kontrolować lekami. Z czasem jednak różne typy arytmii zaczęły coraz bardziej uprzykrzać mi życie – od migotania przedsionków, przez tachykardie, aż po mniej powszechne zaburzenia rytmu serca. Każda nowa diagnoza wiązała się z nowym wyzwaniem, ale też nadzieją, że uda się to skutecznie opanować.

Pierwszą ablację przeszedłem z dużymi obawami, ale też determinacją. Lekarze tłumaczyli, że to metoda pozwalająca na trwałe “wyłączenie” źródła nieprawidłowych impulsów w sercu. I rzeczywiście, zabieg się udał. Problem został rozwiązany – ale niestety po jakimś czasie pojawiła się kolejna arytmia. Tak rozpoczął się mój “cykl” ablacji.
Jak wyglądały kolejne zabiegi?

Każda ablacja była nieco inna, bo każda dotyczyła innego typu arytmii i innego miejsca w sercu. Zabiegi przeprowadzano w znieczuleniu miejscowym, czasem wspomaganym środkami uspokajającymi. Proces, choć stresujący, stał się dla mnie z czasem bardziej “znajomy”. Czasem ablacja była wykonywana po wcześniejszych badaniach (np. badaniu elektrofizjologicznym), a innym razem w sytuacji bardziej pilnej.

Za każdym razem powrót do zdrowia wyglądał podobnie – kilka dni odpoczynku, ograniczenie wysiłku fizycznego, a potem stopniowy powrót do normalnych aktywności. Zauważyłem, że organizm po kolejnych zabiegach wymagał trochę dłuższego czasu na regenerację, ale wciąż efekty były tego warte.
Czy warto podjąć kolejne próby?

Z perspektywy czasu wiem, że każda ablacja była dla mnie krokiem naprzód. Dzięki tym zabiegom mogę prowadzić normalne życie, pracować, realizować swoje pasje. Oczywiście zdarzały się trudniejsze momenty, zwątpienia, a nawet frustracja, kiedy po udanym zabiegu pojawiała się nowa arytmia. Jednak rozmowy z lekarzami i wsparcie bliskich pomagały mi podejmować decyzję, by działać dalej.

Każdy przypadek jest inny, ale warto pamiętać, że:

Arytmia to bardzo złożona choroba – jedno rozwiązanie nie zawsze eliminuje wszystkie jej aspekty.
Każdy kolejny zabieg był dla mnie szansą na poprawę jakości życia i lepsze funkcjonowanie.
Współpraca z dobrym zespołem kardiologów to klucz – ich doświadczenie i podejście dawały mi poczucie bezpieczeństwa.

Co chciałbym przekazać innym?

Jeśli ktoś z Was stoi przed decyzją o ablacji lub obawia się kolejnego zabiegu – zrozumcie, że to proces. Nie zawsze uda się za pierwszym razem, ale każda próba to krok w stronę lepszego życia. W moim przypadku zabiegi pozwoliły opanować kolejne problemy i dały mi siłę, by iść dalej.

Jeśli macie pytania lub sami macie podobne doświadczenia – piszcie śmiało. Wspierajmy się nawzajem, bo nikt lepiej nie zrozumie osoby z arytmią niż ktoś, kto sam przez to przeszedł.

Zwiń ▲

Moja historia życia z arytmią to opowieść o zmaganiach, wytrwałości i nadziei. Choroba ta zmieniła moje życie na wielu poziomach – fizycznym, emocjonalnym i społecznym. To także historia długiego leczenia, które ostatecznie pozwoliło mi odzyskać kontrolę nad codziennością.
Pierwsze objawy – zlekceważone sygnały
Na początku moje objawy wydawały się nieszkodliwe – sporadyczne kołatania serca, uczucie zmęczenia, zawroty głowy. Były jednak coraz częstsze i bardziej uciążliwe. Gdy w końcu zebrałam się na odwagę, by udać się do lekarza, zamiast zrozumienia usłyszałam, że „to tylko nerwica” i „wszystko jest w mojej głowie”. Lekarz nie chciał słuchać moich obaw ani tego, co czuję. Bagatelizował moje objawy i próbował przekonać mnie, że ich przyczyną jest stres.
Na początku próbowałam mu zaufać. Myślałam, że może faktycznie mam za dużo obowiązków i potrzebuję odpoczynku. Ale gdy objawy zaczęły się nasilać – pojawiły się nagłe epizody duszności i uczucie, jakby serce „waliło” w mojej klatce piersiowej – wiedziałam, że coś jest poważnie nie tak.
Droga do diagnozy
Po miesiącach ignorowania objawów przez pierwszego lekarza postanowiłam szukać pomocy gdzie indziej. Trafiłam na kardiologa, który w końcu potraktował mnie poważnie. Zlecił badania, w tym holter EKG, który pokazał to, czego się obawiałam – moje serce nie biło tak, jak powinno. Diagnoza: arytmia serca inaczej nazywane zaburzeniami rytmu serca.
Czułam mieszankę ulgi i gniewu. Ulgi, bo w końcu wiedziałam, co mi dolega, i gniewu, bo musiałam tak długo walczyć, by ktoś uwierzył w moje objawy. Zastanawiałam się, jak wyglądałoby moje życie, gdyby pierwszy lekarz wysłuchał mnie i zareagował odpowiednio.
Leczenie farmakologiczne – nadzieje i rozczarowania
Pierwszym krokiem w leczeniu były leki. Początkowo wydawało się, że to pomoże. Dawkowano je starannie, a ja byłam pełna nadziei, że wszystko się unormuje. Niestety, arytmia powracała. Czasem były to nagłe ataki, czasem dni, kiedy czułam się, jakby moje serce w ogóle nie mogło znaleźć odpowiedniego rytmu.
Przez kolejne lata lekarze próbowali różnych kombinacji leków. Efekty były różne – czasem chwilowa poprawa, czasem skutki uboczne, które sprawiały, że czułam się jeszcze gorzej. Ostatecznie usłyszałam, że leki mogą nie wystarczyć i powinnam rozważyć zabieg ablacji serca.
Strach przed zabiegiem i szukanie informacji
Gdy usłyszałam o ablacji, mój pierwszy odruch to był strach. „Zabieg na sercu? To brzmi poważnie. A co, jeśli coś pójdzie nie tak?” – te myśli towarzyszyły mi przez długie tygodnie. Właściwie bałam się wszystkiego: samego zabiegu, bólu, ryzyka powikłań, a nawet tego, czy rzeczywiście będzie skuteczny. Z jednej strony chciałam znaleźć ulgę, z drugiej – nie mogłam przestać myśleć o najgorszych scenariuszach.
Zaczęłam szukać informacji w Internecie. Czytałam wszystko, co mogłam znaleźć o ablacji: jak przebiega, jakie są szanse na powodzenie, jakie mogą być skutki uboczne. Trafiałam na fora pacjentów, którzy dzielili się swoimi doświadczeniami. Te historie – zarówno pozytywne, jak i te mniej optymistyczne – pomagały mi lepiej zrozumieć, co mnie czeka. Z jednej strony uspokajały mnie opowieści osób, które po zabiegu wróciły do normalnego życia, z drugiej strony przerażały opisy powikłań, choć były one rzadkie.
Szukanie informacji było dla mnie formą przygotowania. Dzięki temu, gdy rozmawiałam z lekarzem, mogłam zadać konkretne pytania i lepiej zrozumieć, jakie mam opcje.
Zabieg – nowy rozdział
Mimo strachu zdecydowałam się na ablację. Zabieg odbył się w warunkach szpitalnych, pod znieczuleniem miejscowym. Pamiętam, że na sali operacyjnej byłam pełna napięcia, ale personel medyczny robił wszystko, by mnie uspokoić. Byłam świadoma tego, co się dzieje, ale ból był minimalny, a lekarz na bieżąco tłumaczył, co robi.
Po zabiegu potrzebowałam czasu na rekonwalescencję, ale z każdym dniem czułam się lepiej. Moje serce zaczęło bić spokojniej, a ja mogłam wreszcie odetchnąć z ulgą – dosłownie i w przenośni.
Nowe życie z arytmią
Zabieg nie oznaczał, że arytmia całkowicie zniknęła – nadal muszę regularnie kontrolować swoje zdrowie, przyjmować niektóre leki i dbać o styl życia. Jednak to, co się zmieniło, to moje samopoczucie i komfort życia. Nie boję się już każdego dnia, nie czekam na kolejne ataki. Mogę planować, podróżować, cieszyć się chwilami z bliskimi.
Moje przesłanie
Moja historia pokazuje, jak ważne jest, by nie ignorować własnych odczuć. Jeśli lekarz nie słucha Twoich obaw, szukaj innego. Jeśli ktoś wmawia Ci, że wszystko jest w Twojej głowie, walcz o siebie. Twoje zdrowie jest najważniejsze, a Ty zasługujesz na to, by być wysłuchanym i odpowiednio zdiagnozowanym.
Arytmia to wyzwanie, ale z odpowiednim leczeniem i wsparciem można z nią żyć. Pamiętaj, że nigdy nie jesteś z tym sama – są ludzie, którzy Cię rozumieją i chcą pomóc. Zaufaj sobie, walcz o swoje zdrowie i nigdy nie pozwól nikomu bagatelizować Twoich obaw.

Zwiń ▲

Od dziecka miewałam epizody kołatania serca, które raz, jedyny raz, zostały zdiagnozowane jako nerwica. Nie pamiętam, żebym miała wtedy robione EKG czy Holtera. Po prostu – „nerwica i już”. W większości przypadków ataki ustępowały same, a z czasem nauczyłam się je przerywać, stosując odpowiednie oddychanie. Dopiero wiele lat później dowiedziałam się, że to była metoda Valsalvy.

W wieku 32 lat sytuacja zmieniła się radykalnie – ataki zaczęły się nasilać i nic już nie pomagało. Po 8 godzinach nieustannej arytmii mąż wezwał pogotowie. Wtedy okazało się, że mam zespół WPW z cechami preekscytacji.

Przeszłam trzy nieudane ablacje. Czwarta, w 2012 roku, odbyła się w Warszawie, w szpitalu MSWiA. Była to ablacja epikardialna, przeprowadzona przez dojście międzyżebrowe, w pełnym znieczuleniu. Trwała aż 7 godzin. Udało się – wszystkie dodatkowe drogi przewodzenia zostały usunięte. Byłam wtedy przeszczęśliwa, bo czułam, że to koniec mojej walki.

Niestety, po około miesiącu zaczęły powracać pojedyncze kołatania. Kontrola we Wrocławiu, trzy miesiące po zabiegu, wykazała, że w trakcie ablacji przeszłam zawał serca. Nikt mi o tym wcześniej nie powiedział. Wypisano mnie ze szpitala z fanfarami, bo nagranie z tego zabiegu miało być wysłane do USA. W zespole operacyjnym był m.in. prof. Suwalski oraz prof. Stec.

Od tamtej pory mierzę się z ekstrasystolią komorową – mam bigeminie i trigeminie. Początkowo kompletnie sobie z tym nie radziłam. Przytyłam, pojawiło się nadciśnienie, cukrzyca, a także nadczynność tarczycy z chorobą Gravesa-Basedowa i RZS. Do tego mam astmę oraz alergię wziewną.

Nie piszę tego, aby się skarżyć. Przeciwnie – od dwóch lat walczę o siebie, bo wcześniej byłam w głębokiej depresji. I wiesz co? Wygrywam! Każdego dnia.

Jestem żywym przykładem na to, że nasze myślenie i nastawienie mają ogromny wpływ na to, jak się czujemy. Zdrowy styl życia i pozytywne podejście pomagają – naprawdę w 80%!

Monika ♥️

Zwiń ▲