W Klinice Kardiologii Wieku Dziecięcego i Pediatrii Ogólnej WUM 10-letnia dziewczynka otrzymała kamizelkę defibrylującą WCD (ang. wearable cardioverter-defibrillator). Mała pacjentka cierpi na kardiomiopatię rozstrzeniową, niewydolność serca i złożoną arytmię komorową. Jest zakwalifikowana do przeszczepienia w trybie pilnym. Do czasu transplantacji kamizelka będzie minimalizowała ryzyko nagłego zgonu sercowego.
– Dziewczynka znajdująca się pod naszą opieką jest najmłodszym dotychczas pacjentem w Polsce, u którego zastosowano kamizelkę WDC. Jest też pierwszym pacjentem (zarówno wśród dorosłych jak i dzieci), u którego kamizelka została zastosowana jako pomost do przeszczepu serca (bridge to transplant). Tę nowatorską metodę prewencji nagłego zgonu sercowego wdrożyli w naszej klinice dr Piotr Wieniawski i dr Katarzyna Łuczak-Woźniak – informuje prof. Bożena Werner, kierownik Kliniki Kardiologii Wieku Dziecięcego i Pediatrii Ogólnej WUM.
Dzięki kamizelce minimalizowane jest wysokie ryzyko nagłego zgonu sercowego u pacjentów z potencjalnie groźnymi dla życia zaburzeniami rytmu serca. Metoda ta pozwala również uniknąć inwazyjnego wszczepienia układu defibrylującego – przezżylnego czy przezskórnego, ratującego życie, obarczonego jednak ryzykiem powikłań zarówno samego zabiegu jak i znieczulenia.
WCD łączy w sobie elementy monitora EKG, całkowicie automatycznego defibrylatora zewnętrznego oraz internetowego systemu do zdalnego monitorowania pacjenta. Zadaniem urządzenia jest zabezpieczanie pacjentów zagrożonych nagłym zgonem sercowym. Technologia jest zalecana jako terapia czasowa wtedy, kiedy z różnych względów implantacja kardiowertera-defibrylatora nie jest jednoznacznie uzasadniona.
Zewnętrzny kardiowerter-defibrylator ma postać elastycznej kamizelki. Pacjent nosi ją bezpośrednio na ciele. Kamizelka ma zewnętrzny układ diagnostyczno-terapeutyczny, na który składa się zestaw trzech elektrod defibrylujących i czterech elektrod EKG oraz monitor zarządzający ich pracą. Dodatkowym elementem jest modem (wraz z ładowarką) do przesyłania danych. Zadaniem układu jest wykrycie szybkich zagrażających życiu arytmii komorowych i automatyczna defibrylacja w razie potrzeby. W odróżnieniu od urządzeń wszczepialnych pacjent ma możliwość opóźnić terapię, jeśli wykryta arytmia jest przez niego tolerowana i pozostaje przytomny. Zewnętrzny kardiowerter-defibrylator wyróżnia także fakt, że żaden element układu nie wymaga implantacji. Ma to duże znaczenie, zważywszy na czasowy charakter rozwiązania.
Polska jest pierwszym krajem w Europie Środkowo-Wschodniej, w którym technologia WCD została udostępniona komercyjnie. W wybranych przypadkach możliwe jest już indywidualne rozliczenie kosztów i refundacja.
źródło: https://www.wum.edu.pl/node/17271