Niewydolność serca zmieniła moje życie

„Z niewydolnością serca można żyć i pracować. To wymaga uważności i zmian, ale nie odbiera marzeń.” — Monika

• Kiedy po raz pierwszy poczułaś, że coś jest nie tak?

  Monika: Zaczęło się od duszności i zadyszki przy zwykłym wchodzeniu po schodach. Tłumaczyłam to stresem i brakiem snu, ale dołączyły obrzęki nóg i stałe zmęczenie. Gdy pojawiły się kołatania serca i zawroty głowy, umówiłam wizytę u lekarza rodzinnego.

• Co wydarzyło się podczas pierwszych konsultacji?

  Monika: Badania krwi (m.in. BNP) i EKG wyszły niepokojąco, więc dostałam pilne skierowanie do kardiologa. Usłyszałam po raz pierwszy słowa „niewydolność serca”. Lekarz wyjaśnił, że moje serce pompuje krew zbyt mało wydajnie. W moim przypadku przyczyną była kardiomiopatia rozstrzeniowa, prawdopodobnie pozapalna — po przebytym, niedostrzeżonym wtedy zapaleniu mięśnia sercowego.

  Wczesna konsultacja i konkretne badania pomogły szybko uporządkować diagnostykę i wdrożyć leczenie.
• Jak zareagowałaś na diagnozę?

  Monika: Szok i strach: „Mam 44 lata, a serce zawodzi?”. Nie wiedziałam, czy dam radę w pracy i w domu. Kluczowa była jasna rozmowa z lekarzem — usłyszałam, że to choroba przewlekła, ale leczenie i zmiana nawyków bardzo poprawiają rokowanie i jakość życia.

• Jak wyglądało wdrożenie leczenia i zmian stylu życia?

  Monika: Zaczęłam przyjmować leki (m.in. beta-blokery, inhibitory konwertazy, diuretyki). Dostałam zalecenia ograniczenia soli, regularnych kontroli, monitorowania masy ciała i wypoczynku. Najtrudniejsze było zwolnienie tempa — przez lata byłam „wszędzie i zawsze”. Dziś wiem, że uważność na ciało to nie kaprys, tylko warunek zdrowia.

• Jak choroba zmieniła codzienność Waszej rodziny?

  Monika: Mąż starał się być „opoką”, ale widziałam jego niepokój. Dzieci — nastolatki — przejęły część obowiązków: zakupy, gotowanie. Choroba nas zbliżyła: rozmawiamy szczerze o lękach i potrzebach. Nauczyłam się prosić o pomoc — to nie słabość, tylko dojrzałe dbanie o siebie i bliskich.

  Rodzina to „domowa rehabilitacja”: wsparcie emocjonalne, realna pomoc i pilnowanie zaleceń.
• A praca? Jak zareagował zespół na Twoją sytuację?

  Monika: Najpierw ukrywałam diagnozę, bałam się łatki „nie da rady”. Kiedy się otworzyłam, zobaczyłam ogrom empatii. Zaczęłam delegować zadania, zespół — co wzruszające — „pilnował” mojego kalendarza, bym nie brała nadgodzin. Jako kierowniczka zrozumiałam, że proszenie o wsparcie buduje kulturę troski i zaufania.

• Jakie momenty były najtrudniejsze i co Ci wtedy pomagało?

  Monika: Akceptacja, że to choroba przewlekła. Pomagało mi „rozbijanie” problemów na kroki: wizyty kontrolne, rehabilitacja, dziennik objawów. I rozmowa — z rodziną, lekarzem, innymi pacjentami. Nadzieja wracała wraz z rutyną małych, dobrych nawyków.

• Czy korzystałaś ze wsparcia grup pacjenckich i organizacji?

  Monika: Tak — to był przełom. Online trafiłam na społeczności pacjentów i na działalność Stowarzyszenia Serce na Banacha. Tam dostałam rzetelne materiały, wiedzę o rehabilitacji i terapiach, a przede wszystkim — poczucie, że nie jestem sama. Organizacje uczą, jak rozmawiać z lekarzami, gdzie szukać pomocy psychologicznej i jakie mamy prawa jako pacjenci.

• Twoje trzy najważniejsze wskazówki dla osób z nową diagnozą?
  • Zadawaj pytania lekarzowi i notuj odpowiedzi — lepiej dopytać dwa razy niż żyć w niepewności.
  • Nie zwlekaj ze specjalistą i rehabilitacją kardiologiczną — wczesna interwencja to realna różnica.
  • Dołącz do społeczności pacjentów — wiedza i wsparcie oswajają lęk i ułatwiają codzienność.

Materiał edukacyjny. Nie zastępuje porady lekarskiej. W razie niepokojących objawów skontaktuj się z lekarzem lub wezwij pomoc (112/999).